Os nosos terroríficos microrrelatos

Velaquí están  os terroríficos microrrelatos (por orde de curso crecente):


A FRAGA ENCANTADA

Había unha vez un bosque onde todas as árbores non tiñan follas; había un grupo de nenos que andaban de paseo pola fraga, encontráronse cunha bruxa que lles preguntou se querían un corazón de zombie, pero eles dixeron que non tiñan diñeiro para pagalo. A bruxa non lles pedía diñeiro, pedíalles a alma dun deles; e entón, non aceptaron, pero a meiga seguía os seus pasos, cando ninguén miraba rouboulle a alma a un dos nenos, e os demais non se decataron ata que chegaron ao seu barrio, cando o encontraron morto só llo contaron aos seus pais; estes foron á fraga buscar o cadáver, atoparon a bruxa que tiña a alma do neno dentro dunha bóla de cristal, apoiada na súa man.
Para recuperar a súa alma tiñan que pasar unha proba que consistía en arrincar os ollos a un dos nenos e volver poñerllos, fixérono e devolvéronlle a alma ao neno, pero o rapaz non volveu ver nunca máis!

Santiago García Rey (1º ESO A)

HERMANOS DE SANGRE

Un grito aterrador, un disparo y mucha sangre. Eso es lo que le viene a la mente cuando escucha la palabra SAMAÍN. Daniel y su hermano Jesús estaban en el parque cuando un individuo algo desaliñado y con un objeto negro en la mano se acercó a Jesús, que estaba en los columpios. Él intentó escapar, pero en ese mismo momento Daniel miró hacia atrás. Ya era demasiado tarde, su hermano no estaba allí.

Noelia Souto Mosquera (2º ESO B)

LA SAYONA

Robert was a humble fisherman in a small town of the venezuelan state Zulia. Robert lived in a small wooden shack, and he went fishing to the river every evening, in his little boat.

One particular evening, when Robert sailed, he noticed a women sitting in the riverbank, crying profusely. Her skin was as pale and pure as the clouds, and her body was perfect. She was covering her face, but Robert wanted to see it. He fell in love instantly with that woman when he saw her, and he was determined to hear her voice too.

Robert got close to her and asked what happened. She raised her face, without eyes and mobidly bloodied up, and before Robert could react, she let out a horrible shrick and drove her hand through Robert's chest killing him instantly.

La Sayona had just taken another victim.

Daniel E. Rosua López (2º ESO A)


¿SUEÑO O PESADILLA?

Un día me levanté raro y lo primero que hice fue mirarme al espejo. Me impactó lo que vi ¡era un hombre lobo! Tenía mucho pelo, uñas largas y afiladas, orejas puntiagudas y colmillos alargados. Lo que hice fue lavarme la cara para comprobar si estaba soñando y, efectivamente, estaba soñando. Volví a despertar, pero seguía siendo un hombre lobo.  

José Pol Rosende (1º FPB Lavandería)


EL VIGÍA

Arrodillado, derrumbado por la penumbra que destruía mi ya desolado corazón, alcé mi cabeza. Una muchedumbre de gente, arrodillada como yo, me rodeaba. La Santa Compaña iniciaba su discurso:

  • Fuisteis creados para ser gobernados. Al final, siempre os arrodillareis
  • No ante personas como tú.
  • No hay personas como yo.
  • Sí, siempre las hay.
Quién sabe, puede que non estén vigilando. Puede que incluso a ti, en este mismo instante. Recuerda, si está detrás de ti y la ves, morirás.

Cristian Rifón Patiño (1º FPB Lavandería)

PEQUEÑA CONFUSIÓN

Me quedé esperando detrás de este carballo, ese hombre no venía. Vi una sombra, me acerqué sin intentar hacer ruido con mis extremidades metálicas, me puse a correr. Salté a su cara y le arranqué el rostro. Miré su apariencia, me había equivocado. En un instante mis cortocircuitos se apagaron, caí vencido encima del cuerpo que había destrozado. Ese hombre lobo, del que yo ocupé su identidad, ése a quien esperaba, me había matado.
Paula Grangel (3º ESO A)

A LAMBIDA

Unha nena de nove anos, filla única, de pais cunha gran influencia, tiña todo o que podería querer e desexar unha rapaza, pero unha soedade incomparable. Os seus pais soían saír a festas de caridade e reunión do ámbito político, e dexesábana soa. Todo cambiou cando lle mercaron un cachorro de raza grande, pasaron os anos e a nena e o can volvéronse inseparables. Unha noite coma calquera outra, os pais foron despedirse da nena; o can xa acostumado a durmir coa nena púxose debaixo da cama. Os pais fóronse e pronto a nena sumiuse nun sono profundo, e aproximadamente ás 2:30 da madrugada, un forte ruído espertouna, eran coma rabuñadas leves que foron volvéndose máis fortes. Entón, temerosa, baixa a man para que o can a lambese (era o sinal que o can lle daba para que se sentira máis segura), ao recibir o sinal volveu durmirse outra vez.
Cando espertou pola mañá descubríu algo espantoso. No espello do tocador tiña escrito con sangue: „NON SÓ OS CANS LAMBEN“
Entón deu un berro de terror ao ver brutalmente mutilado ao seu can no chan do seu cuarto.
Dise que cando os pais volveron a nena estaba transtornada e só dicía: „Quen me lambeu?“


Rocío Maribel Gómez Llanos (1º Bac)

Bravo para estes sete magníficos e magníficas! 

Comentarios

Entradas populares de este blog

CRISTINA GARCÍA RODERO, fotógrafa de la memoria, la emoción y la identidad

Microrrelatos de terror... con algo de conto galego